Klei
Ik denk wel meer dan eens; ‘Wie ben ik om te proberen om ook maar een glimp van de schoonheid van het ware moois weer te geven’. En toch omdat het mij zo enorm fascineert doe ik dat. Excuus bij voorbaat in deze, omdat het mij nooit zal lukken.
Als het land zijn gewas weer gegeven heeft, wordt er vaak geploegd. Een eeuwenoude methode om het land weer klaar te maken voor een volgend jaar, een nieuw begin.
Altijd wanneer ik een boer zie ploegen door zijn land wordt ik overspoeld door dat beeld. Een beeld dat voor mij een teken van begin en eind is. Het houdt niet op bij het gewas dat op het land groeit. Nee, dan krijg je de zware klei! Die voor een paar maanden het beeld van het land bepaalt. Dat is ook rijkdom. Men spreekt niet voor niets over vette klei en rijke grond.
De trekker die met moeite door de natte klei draait en de boer die prachtige sporen als ribfluweel achterlaat. Voren. Wanneer er echt net geploegd is zijn de kolossale klei klompen nog mooi glanzend blauwachtig en glanzen in het zonlicht.
Dat duurt maar even, dus wil ik daar altijd snel bij zijn om dat vast te leggen. Zodra er een regenbui over heen gaat wordt het al minder glanzend en kun je de oppervlakte met de kleine barstjes al minder aanschouwen.
Ik vind dit weer een van die prachtige fenomenen hier in Groningen. Je kunt het van dichtbij aanschouwen. Dan kun je beslist niet zeggen dat het land kaal en leeg is in de wintertijd…
De klei heeft voor mij als schilder veel.
Klei heeft een magische uitstraling. Ongeveer 25-30cm wordt de klei omgedraaid. Alsof het maaiveld van het afgelopen seizoen er niet meer toe doet. We maken het weer nieuw! Nieuwe grond, waarbij de oude als ondergrond dient.
Dat is mooi. Ieder jaar weer.
…
Huib van der Stelt